زمینه و هدف: هر گونه حرکت و فعالیت فیزیکی بدن در شرایط متفاوت، ناشی از فعالیت و انقباض عضلات مرتبط با آن حرکت می باشد. انقباض عضلانی با تولید سیگنالهای بیولوژیکی همراه است. تجهیزات بکار گرفته شده برای ثبت، اندازه گیری و تجزیه و تحلیل این سیگنالها و مقایسه نوع فعالیت و میزان کارکرد عضلانی با تغییرات شاخصه های سیگنالها، روشهای علمی معتبری را برای ارزیابی و تخمین فعالیت عضلانی بوجود آورده است. یکی از جدیدترین روشها، استفاده از سیگنال مکانومیوگرام (Mechanomyogram, MMG) میباشد.روش بررسی: هنگامی که عضله منقبض می شود، ارتعاشاتی بسیار کوچک در فیبر های عضلانی بوجود می آید. این پدیده به عنوان امواج مکانیکی در نظر گرفته شده، که با حرکت از داخل به سطح عضله توسط ترانسدیوسر مناسب قابل دریافت می باشند. مکانومیوگرام اصطلاح علمی این سیگنال است. در حقیقت مکانومیوگرافی به خواص مکانیکی و الکترومیوگرافی به خواص الکتریکی واحد های حرکتی فعال شده عضلات در طی انقباض ارادی اشاره دارند.یافته ها: تجزیه و تحلیل فرکانس سیگنال مکانومیگرام رابطه مستقیم بین شدت نیرو و فرکانس را نشان می دهد. هم چنین طیف توزیع قدرت فرکانس مکانومیگرام، قابلیت تشخیص و ترکیب انواع متفاوت فیبر های عضلانی را امکان پذیر می کند. دامنه سیگنال مکانومیگرام هم به عنوان یک شاخصه قابل ارزش در تعیین و ارزیابی خستگی عضلانی برای انقباض ایزومتریک آرام و پایدار معرفی می شود.نتیجه گیری: مکانومیوگرافی می تواند به عنوان یک روش علمی Non-invasive و هم چنین تکمیل کننده با ارزشی برای سیگنال الکترومیگرافی در افزایش توان و کیفیت ارزیابی عملکرد عضلات مورد استفاده پژوهشگران واقع شود.

ارتعاش و صدای ناهنجار تولید شده توسط روتوتیلرها می تواند موجب بروز صدمات زیادی به کاربر و اطرافیان از جمله ناراحتی و درد در دست ها و گوش کاربر و خستگی زود هنگام شود. هدف از این تحقیق ارزیابی مواجهه کاربر با ارتعاش و صدای تولید شده در حین کار در یک روتوتیلر مدل 1wg4. 0 QG-با موتور میتسوبیشی Cp-178-f و مقایسه آن با حد مجاز استاندارد می باشد. اندازه گیری ارتعاش دست و بازو طبق استاندارد ISO-5349 و میزان تراز صوت بر روی راننده و اطرافیان بر اساس استانداردهای ISO-7216 و ISO-5131 و در سه حالت کار مختلف، درجا (دنده خلاص)، انتقال جاده ای بین مزارع و شخم زدن زمین در دنده های مختلف انجام گرفت. طبق نتایج بدست آمده در این تحقیق، میزان مواجهه با ارتعاش دست و بازو بیش از میزان استاندارد ها بوده و باعث ایجاد ناراحتی و اختلالات عضلانی ناشی از ارتعاش می گردد. بیشترین میزان مواجهه با ارتعاش در حالت شخم زدن و در جهت کف به پشت دست بیشتر از دو جهت دیگر یعنی پهنای دست و امتداد طول دست بوده است. بین تراز صدا در موقعیت گوش راننده و اطرافیان در هر سه حالت کاری در سطح 5 درصد اختلاف معنی دار وجود دارد. بیشترین میزان مواجهه با تراز صوت در مرحله شخم زدن و کمترین در هنگام درجا کارکردن تیلر می باشد. مدت زمان مجاز استفاده از این دستگاه بدون به کارگیری عایق صوتی در گوش راننده، کمتر از 2 ساعت در طول روز خواهد بود. این مقدار برای کسانی که در فاصله 5/7 متری قرار دارند در حد استاندارد بوده و برای افرادی که در فواصل دورتر مستقر می باشند هیچ گونه مخاطره صوتی نخواهد داشت. نتایج این مطالعه بر لزوم تحقیقات بیشتر جهت حذف و کاهش ارتعاش و صدای موتور تیلر بعنوان منبع اصلی تولید ارتعاش و اقدامات مدیریتی جهت کاهش مواجهه و استفاده از حفاظت های فردی تاکید دارد.

زمینه و هدف: هدف از این پژوهش، مقایسه تاثیر انواع مختلف انقباض عضلانی آیزوکینتیک بر عوامل همودینامیک در مردان بود.روش بررسی: 10 مرد سالم (سن، 3.4±26.1 سال) در سه جلسه جداگانه سه پروتکل انقباض عضلانی آیزوکینتیک کانسنتریک/کانسنتریک (C/C)، ایسنتریک/ایسنتریک (E/E) و کانسنتریک/ایسنتریک (C/E) را به صورت فلکشن و اکستنشن زانو اجرا کردند. در هر جلسه آزمودنی ها 4 سری 10 تکراری را با سرعت 60 درجه بر ثانیه اجرا نمودند. عوامل همودینامیک (ضربان قلب، فشار خون سیستولی، فشار خون دیاستولی، میانگین فشار خون سرخرگی و میزان حاصلضرب فشار و ضربان) قبل، بلافاصله پس از فعالیت و پس از 30 دقیقه ریکاوری اندازه گیری شدند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد.یافته ها: آنالیز آماری داده ها افزایش معنادار ضربان قلب، فشار خون سیستولی (P<0.001)، میانگین فشار خون سرخرگی (P=0.053) و میزان حاصلضرب فشار و ضربان (P<0.001) در پاسخ به فعالیت و کاهش این عوامل را طی دوره ریکاوری نشان داد. میزان درک تلاش (RPE- Rate of Perceived Exertion) در پاسخ به انواع انقباض عضلانی متفاوت (F2,34=15.5) بود و آزمون تعقیبی نشان داد که RPE پس از پروتکل E/E کمتر از دو پروتکل C/C و C/E بوده است.نتیجه گیری: عوامل همودینامیک در پاسخ به فعالیت ورزشی با انواع انقباض عضلانی آیزوکینتیک تغییر می یابند اما این تغییرات وابسته به نوع انقباض نمی باشد.

مقدمه: کمردرد یکی از مشکلات شایع ناشی از اختلالات عضلانی-اسکلتی در پرستاران است. هدف این مطالعه تعیین تاثیر ارتعاش درمانی و آرام سازی عضلانی بر کمردرد پرستاران است. مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی، 110 پرستار مبتلا به کمردرد به روش نمونه گیری آسان انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه آزمون یک و دو تقسیم شدند. ابزارهای پژوهش شامل فرم رضایت نامه کتبی، فرم اطلاعات دموگرافیک، ابزار سنجش درد عددی و فرم ثبت درد بود. گروه اول، به مدت 2 هفته روزانه 1 بار هر بار 10 دقیقه تحت ارتعاش درمانی قرار گرفتند. گروه دوم، 2 هفته روزانه یک بار هر بار 20 دقیقه آرام سازی عضلانی را انجام دادند. میزان درد قبل و بعد از مداخله در دو گروه سنجیده شد. داده ها با آمار توصیفی و استنباطی در نرم افزار SPSS نسخه 20 تجزیه وتحلیل شد. سطح معنی داری %5= α در نظر گرفته شد. یافته ها: دو گروه ازنظر اطلاعات دموگرافیک، همسان بودند (%5

اهداف: هدف از این پژوهش، تاثیر ارتعاش کل بدن بر بهبود عملکرد بیماران مبتلا به ام اس است.مواد و روش ها: در این تحقیق، هفتاد و سه نفر از افراد مبتلا به ام اس، با میانگین سنی 67.2±73 سال حضور داشتند و بیست نفر از این افراد با رضایت کامل شرکت کردند. آن ها ناتوانی متوسط در دامنه 2.5 تا 4.5 داشتند. آزمودنی ها بر اساس طرح بوسکو، در چهار گروه تقسیم شدند: یک گروه کنترل و سه گروه تجربی. گروه اول در شش جلسه و در شش هفته کار خود را انجام دادند و گروه دوم در دوازده جلسه و در شش هفته و گروه آخر نیز در هجده جلسه و در شش هفته. فرکانس ارتعاش 15 تا 25 هرتز استفاده شد. پس از پایان برنامه تمرینی، عملکرد عصبی عضلانی با آزمون استاندارد  TUG و chair-5 ارزیابی شد. به منظور تحلیل داده ها، از SPSS نسخه هجده در سطح معناداری آلفای پنج درصد استفاده شد.یافته ها: نتایج روش های آماری تحلیل پراکنش با اندازه گیری مکرر و تحلیل پراکنش یک راهه، نشان دادند تمرین ارتعاش کل بدن، زمان انجام آزمون (P<0.03) chair-5 و آزمون (P<0.03) tug به طور معناداری کاهش می دهد. برای آزمون chair-5، سه جلسه تمرین در هفته، از نوع تمرین ارتعاش کل بدن، به طور معنادارتری عملکرد عصبی- عضلانی بهتری در مقایسه با دو گروه دیگر داشت (P<0.03).نتیجه گیری: تمرینات ارتعاش کل بدن در بیماران ام اس به بهبود عملکرد عصبی عضلانی منجر می شود.

مقدمه: تمرین ارتعاش کل بدن از طریق متاثر ساختن سیستم عصبی- عضلانی و نیز سازوکارهای مکانیکی باعث ازدیاد قدرت عضلانی می گردد. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثر تمرین ارتعاش کل بدن بر عملکرد عصبی- عضلانی مردان سالمند می باشد.روش: بر اساس طرح آزمایشی تصادفی کنترل شده، 72 نفر از افراد سالمند بازنشسته مرد با میانگین سنی 2.67±73.00 سال با رضایت کامل در این مطالعه شرکت کردند. آزمودنی ها بر اساس طرح تمرینی Bosco، به طور صادفی در چهار گروه (شامل یک گروه شاهد و سه گروه مورد آزمایش) تقسیم شدند و به مدت 6 هفته تمرین کردند. پس از پایان پروتکل تمرینی، عملکرد عصبی- عضلانی افراد، با آزمون استاندارد 5-CS (5-Chair stand) و همچنین آزمون (Timed up and go) TUG ارزیابی شد. به منظور تحلیل داده ها، از نرم افزار SPSS نسخه 18 در سطح معنی داری a=0.5 استفاده شد.یافته ها: نتایج روش های آماری تحلیل واریانس، با اندازه گیری مکرر و تحلیل واریانس یک طرفه، نشان داد که تمرین ارتعاش کل بدن به طور معنی داری زمان انجام دادن آزمون P<0.05) CS-5) و آزمون P<0.05) TUG) را کاهش می دهد. برای آزمون CS-5 سه جلسه تمرین ارتعاش کل بدن در هفته، به طور معنی داری عملکرد عصبی- عضلانی افراد را نسبت به دو گروه دیگر بهبود بخشید (0.05>P). همچنین برای آزمون TUG سه جلسه تمرین ارتعاش کل بدن، موجب بهبود معنی دار عملکرد عصبی- عضلانی افراد، نسبت به سه گروه دیگر شد.نتیجه گیری: تمرینات ویبریشن تمام بدن، می تواند تاثیر معنی داری بر عملکرد عصبی- عضلانی افراد سالمند داشته باشد و احتمال افتادن و به زمین خوردن سالمندان را کاهش دهد.

مقدمه: کوفتگی عضلانی تاخیری نوعی آسیب عضـلانی شـایع است که حین تمرین درمـانی با انـقباضات اسنـتریـک ایجاد می شود. این مورد می تواند با ایجاد درد سبب افت انگیزه و قطع تمرینات بیمار گردد. هدف از مطالعه حاضر تعیین تاثیر ارتعاش (Vibration) بر کوفتگی عضلانی تاخیری بود. فرض ما بر این بود که تمرین ارتعاش، کوفتگی عضلانی تاخیری را کاهش خواهد داد.روش بررسی: 30 مرد ورزشکار در دامنه سنی 26-18 سال در مطالعه شرکت کردند. ورزشکاران، حداقل سه سال سابقه فعالیت مستمر ورزشی داشتند. نمونه ها به طور تصادفی در دو گروه ارتعاش (n=15)VT و گروه بدون ارتعاش (n=15)Non-VT قرار گرفتند. اندازه گیری ها شامل زاویه فلکشن زانو (FANG)، آستانه درد فشاری (PPT)، درد عضلانی(SOR)  از عضله چهارسر رانی راست و بیشینه نیروی ایزومتریک(MIF)  از هر دو چهارسرها، باهم، بود. ارتعاش با فرکانس 50HZ به مدت یک دقیقه روی عضله چهارسررانی راست و چپ گروه VT اعمال شد. سپس هر دو گروه به تمرین اسنتریک پرداختند. تمامی عوامل 24 ساعت پس از تمرین دوباره اندازه گیری شد.نتایج: تمامی نمونه ها کاهش در MIF، PPT، FANGT و افزایش در SOR را در 24 ساعت پس از تمرین نشان دادند. اما یک تفاوت معنی دار آماری بین گروه VT و Non-VT در تمامی عوامل وجود داشت، (p=0.02) FANG, (P=0.001) PT, (P=0.000) MIF] و [(P=0.003) VAS که نشان دهنده تغییر کمتر عوامل اندازه گیری شده، قبل و بعد از مداخله در گروه ارتعاش می باشد.نتیجه گیری: تمرین درمانی همراه با انقباضات اسنتریک به طور قابل ملاحظه ای سبب کوفتگی عضلانی تاخیری می شود، اما کاربرد ارتعاش قبل از تمرین دارای یک اثر کاهنده مفید، در میزان کوفتگی عضلانی تاخیری می باشد.

زمینه و هدف: صدای ترافیک جاده ای به عنوان شایع ترین منبع صدای محیطی دارای اثرات مختلف بر سلامت روانی، جسمی، اختلال در فعالیت های روزمره و عملکرد شناختی است. ارتعاش نیز یکی دیگر از دستاوردهای توسعه صنعتی است که همراه با صدا در اکثر محیط های کار دیده می شود. ارتعاش منتقله از سطح جاده به وسایل نقلیه و رانندگان ممکن است با ایجاد تداخل در فعالیت ها، بر سطح راحتی و آسایش آنها تأثیر بگذارد و باعث کاهش تمرکز شود. در مطالعه حاضر، به بررسی مقایسه اثر مواجهه مستقل و توأم با صدای ناشی از ترافیک و ارتعاش تمام بدن بر روی سطح توجه و کنترل پاسخ مردان در دو بعد دیداری و شنیداری توسط آزمون بررسی یکپارچه عملکرد دیداری شنیداری (IVA +PLUS ) پرداخته شده است. روش بررسی: افراد مورد بررسی این مطالعه 24 نفر از دانشجویان مرد 18 تا 30 سال دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی بودند که شروط ورود به مطالعه را دارا بودند. آزمایشات در 4 گام و به صورت تصادفی طی یک روز مشخص برای هر فرد در اتاق آکوستیک انجام می شد، در مجموع 96 اجرای آزمایشی (24 اجرا برای هر گام) صورت پذیرفت. افراد پس از ثبت برخی از سنجه های عمکرد شناختی (شامل نمره توجه کل و کنترل پاسخ) در شرایط زمینه (تراز صدای dBA 27 و شتاب ارتعاش صفر)، در معرض مواجهه مستقل و توام با تراز صدای dBA 55 (به عنوان تراز فشار صوت مجاز در هوای آزاد کشور ایران) و شتاب ارتعاش 65/0 (به عنوان میانگین شتاب معادل کلی در خودرو داخلی) قرار می گرفتند. نوع وظیفه شناختی محوله به شرکت کنندگان از نوع "ساده"، بار کار فیزیکی آن "سبک" بود. شرکت کنندگان، فرم رضایت کتبی، فرم اطلاعات دموگرافیک، پرسشنامه سلامت عمومی (GHQ) و پرسشنامه حساسیت به صدای واینشتاین را تکمیل می نمودند. تست ادیومتری و همینطور تست بینایی سنج E چارت برای اطمینان از سلامت شنوایی و بینایی آنها صورت گرفت. برای تعیین اثر صدا و ارتعاش تمام بدن بر سطح توجه و کنترل پاسخ، از رگراسیون با اندازه گیری های تکراری با رویکرد تعمیم یافته با ساختار همبستگی اتورگرسیو مرتبه اول استفاده شد. یافته ها: میانگین نمرات توجه در بعد دیداری در مردان با افزایش صدای ترافیک از 27 به dBA 55 در شتاب ارتعاش زمینه، افزایش و نمره کنترل پاسخ کاهش پیدا کرد، که این افزایش و کاهش میزان نمرات توجه و کنترل پاسخ از لحاظ آماری معنادار نبود (به ترتیبP = 0. 79 و P = 0. 1). در تراز صدای زمینه، میانگین نمرات توجه و کنترل پاسخ دیداری در مردان با افزایش شتاب ارتعاشی از صفر به 65/0، افزایش یافت که این افزایش میزان نمرات توجه و کنترل پاسخ از لحاظ آماری معنادار نبود (به ترتیبP = 0. 49 و P = 0. 59). در حالت مواجهه توام شرکت کنندگان با تراز صدای dBA 55 و شتاب ارتعاش 65/0، میانگین نمرات توجه دیداری در مردان نسبت به حالت زمینه کاهش یافت (P = 0. 95) و نمره کنترل پاسخ در این حالت از مواجهه نسبت به حالت زمینه افزایش یافت (P = 0. 72). میانگین نمرات توجه و کنترل پاسخ شنیداری در مردان با افزایش صدای ترافیک از 27 به dBA 55 در شتاب ارتعاش زمینه، کاهش یافت (به ترتیب P = 0. 02 و P = 0. 13). میانگین نمرات توجه شنیداری در مردان با افزایش شتاب ارتعاشی از صفر به 65/0، در تراز صدای زمینه، بطور معنی داری کاهش پیدا کرد (P = 0. 01). میانگین نمرات کنترل پاسخ شنیداری در مردان با افزایش شتاب ارتعاشی از صفر به 65/0، در تراز صدای زمینه، افزایش پیدا کرد (P = 0. 74). در حالت مواجهه توام شرکت کنندگان با تراز صدای dBA 55 و شتاب ارتعاش 65/0، میانگین نمرات توجه شنیداری در مردان نسبت به حالت زمینه به طور معنی داری کاهش یافت (P = 0. 01) و نمره کنترل پاسخ در این حالت از مواجهه نسبت به حالت زمینه افزایش یافت (P = 0. 09). نتیجه گیری: در خصوص اثر توام تراز صدای dBA 55 و شتاب ارتعاش 65/0 بر سطح توجه کل و کنترل پاسخ در بعد دیداری و شنیداری، نتایج مشابهی یافت گردید. بطوریکه افزایش همزمان تراز صدا و شتاب ارتعاش نسبت به حالت زمینه، نمره کل توجه را در هر دو بعد دیداری و شنیداری کاهش داده است. با این حال در شرایط مذکور نمره کنترل پاسخ در هر دو بعد دیداری و شنیداری افزایش یافته است. به نظر می رسد که نمره کنترل پاسخ که به نوعی بیانگر قابلیت حفظ توجه و سرعت واکنش حین انجام آزمون می باشد تحت تاثیر نظریه انگیختی صدا و همچنین اثرات مثبت کوتاه مدت ارتعاش با شتاب پایین، افزایش یافته است. به طور کلی، اعمال ارتعاش تمام بدن در شتاب های کم تا متوسط و تراز صدای پایین ممکن است در زمان های کوتاه باعث بهبود عملکرد شناختی گردد، با این حال نتیجه گیری قطعی منوط به انجام آزمون های سیستماتیک و جامع تر است.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

پیش زمینه: تریگرپوینت یک نقطه حساس به لمس در باندل های سفت از عضله است که می تواند با یا بدون درد انتشاری باشد. هدف از انجام این تحقیق، بررسی تاثیر تریگرپوینت های نهفته روی بیشترین قدرت ایزومتریک عضلات تراپزیوس بالایی، میانی و پایینی می باشد.مواد و روش ها: در یک مطالعه مورد شاهدی، 15 دانشجوی زن مبتلا به تریگرپوینت نهفته با میانگین سنی 22.53، و 15 دانشجوی زن سالم با میانگین سنی 22.46، از نظر قدرت ایزومتریک عضلات تراپزیوس بالایی، تراپزیوس میانی و پایینی توسط دستگاه مایومتر دیجیتالی مقایسه شدند.یافته ها: بیشترین قدرت ایزومتریک عضله تراپزیوس بالایی در گروه بیمار نسبت به گروه سالم کاهش معنی داری را نشان داد (p<0.05). در حالی که در بیشترین قدرت ایزومتریک عضله تراپزیوس میانی و پایینی در دو گروه هیچگونه تفاوت معنی داری مشاهده نگردید (p>0.05).نتیجه گیری: تریگرپوینت های نهفته ضایعات عصبی - عضلانی هستند و می توانند کارآیی انقباض عضله را کاهش دهند.